Nazwisko pokazuje pochodzenie ludzi jednego przodka, oznacza przynależność grupy do określonego rodzaju. Tradycja nadawania nazw dziedzicznych pojawiła się w X-XI wieku, teraz są one stosowane wszędzie, z wyjątkiem wąskiego kręgu krajów. Na przykład w Islandii nazwiska są zabronione przez prawo. W większości stanów nazwa ze względu na płeć jest szeroko stosowana i ma swoje cechy edukacyjne i użytkowe. W tym artykule przyjrzymy się nazwiskom hiszpańskim.
Historia pojawiania się nazwisk w Hiszpanii
Tak jak gdzie indziej, w Hiszpanii początkowo ludzie mieli tylko imiona. Zostały one przekazane dziecku podczas chrztu, a następnie zostały oficjalnie zatwierdzone. W miarę wzrostu populacji różnorodność nazw nie wystarczała, aby uniknąć powtórzeń. Ludzie o tych samych nazwach zaczęli często się spotykać, co spowodowało zamieszanie. Następnie powstała tradycja nadania noworodkom drugiego imienia, które zmieniło się w nazwisko podczas rozwoju państwa hiszpańskiego.
Ponadto dla wygody można dodać słowo określające konkretną osobę. To znacznie ułatwiło zadanie zidentyfikowania osoby wśród wielu imienników. Metody formowania drugiego imienia, które później staje się imieniem rodzinnym, były podobne do podobnych procesów w innych grupach narodowych.
Po imieniu rodziców
Najprostszą rzeczą, jaką wymyślili Hiszpanie, jest dodanie imienia jednego z jego rodziców do nazwiska osoby. Przykład: „Jorge, syn Jose” (Jorge, el hijo de Jose). Następnie formularz ten został zredukowany do prostego Jorge Jose (Jorge Jose), drugie słowo zostało uznane za nazwisko. Przyimek de historycznie pozostawał w niektórych wariantach nazw ogólnych. Ale to nie wskazuje ani na szlachetne pochodzenie właściciela hiszpańskiej rodziny, ani na jakiekolwiek cechy jego rodziny, jak wielu błędnie myśli.
Według miejsca urodzenia lub zamieszkania
Podobnie dodano słowa związane z atrybutem terytorialnym. Na przykład Maria z Walencji (Maria de Valencia). Z czasem przyimek przestał być wymawiany, a pełne imię przybrało postać Marii Walencji. Przyimek de, jak w poprzednim przypadku, czasami się utrzymuje, ale nie przenosi obciążenia semantycznego.
Według zawodu
Drugie słowo definiujące dodane do nazwy może oznaczać zawód, tytuł, stanowisko. Za pomocą tej metody powstały hiszpańskie nazwy, takie jak na przykład Herrero (kowal), Escudero (tworzenie tarcz), Zapatero (szewc) i wiele innych.
Przydomek
Pseudonimy, które podkreślają dowolne jasne cechy wyglądu lub charakteru osoby, służyły również jako sposób na odróżnienie osób o tym samym nazwisku. Charakterystyczne cechy przodka zostały przyniesione współczesnym przez takie nazwiska, jak Barbudo (brodaty mężczyzna), Rubio (blond włosy), Bueno (chwalebny), Franco (uczciwy) itp.
Nazwiska w UE
Popularną formą hiszpańskich nazwisk jest forma z przyrostkiem -es. Nie wiadomo, skąd się wzięły takie odmiany. Ale fakt pozostaje faktem - jest to jedna z najpopularniejszych odmian nazw ogólnych. Większość tych nazwisk pochodzi od imienia ojca. Tak więc z Gonzalo powstał Gonzalez, z Rodrigo - Rodriguez, z Ramona - Ramones itp.
Hiszpańskie nazwiska kobiet i mężczyzn
W niektórych językach istnieje rozróżnienie form nominalnych ze względu na płeć. Na przykład w języku rosyjskim różnica ta tradycyjnie wyraża się do końca. Męskie i żeńskie nazwiska hiszpańskie nie mają różnic w wymowie i pisowni. Inną interesującą cechą jest to, że kobiety w tym kraju nie biorą imienia męża, chociaż często mogą dodać je po swoim.
Drugie imiona zaczęły być przekazywane z ojca na syna, zyskując przyczółek dla całego klanu. Ze względu na podobieństwo znaków, za pomocą których rodzina otrzymała nazwisko od przodka, wiele z nich było dość powszechnych. Dlatego często można spotkać Hiszpanów, którzy mają to samo nazwisko, ale nie są krewnymi.
Popularne hiszpańskie nazwiska
Większość imion w krajach hiszpańskojęzycznych ma następujące nazwy ogólne:
- Fernandez.
- Rodriguez.
- Sanchez.
- Gomez
- Garcia.
- Gonzalez.
- Lopez.
Rzadkie nazwiska hiszpańskie obejmują te, które zostały zapożyczone z innych języków, wskazują na jakąś unikalną cechę osoby lub pochodzą od nazw obszarów słabo zaludnionych. Na przykład słynny konkwistador z XVI wieku, Alvar Nuñez Cabeza de Vaca, którego nazwisko jest tłumaczone jako „głowa krowy”, otrzymał tak ogólną nazwę od nazwy miejscowości w hiszpańskiej prowincji. Innym przykładem jest nazwisko Picasso, znane na całym świecie dzięki utalentowanemu właścicielowi. Dostała artystę od matki, a to niewielkie rozpowszechnienie tego imienia zachęciło Pablo Ruiza Picassa do wybrania jej na oficjalną prezentację.
