Jednym z najciekawszych obszarów językoznawstwa jest etymologia - nauka o pochodzeniu jednostek leksykalnych. Historie ich narodzin i wprowadzenia do słownictwa są czasem jak kryminały, czasem żarty …
Znaczenie słowa „zniesławienie”
Interesujące wyjaśnienie tego leksemu podaje V.I. Dahl w swojej słynnej pracy nad interpretacją jednostek języka rosyjskiego. Zdaniem naukowca zniesławienie jest „bezimiennym” (to znaczy zasadniczo anonimowym), „obelżywym listem, kompozycją biegunkową”.
W bardziej współczesnych słownikach charakter anonimowości już zanika, ale znaczenie oszczerczego eseju, a nawet obraźliwych ataków, pozostaje niezmiennie. Może to jednak być nie tylko pisemne przesłanie, ale także karykaturalny obraz z tymi samymi fałszywymi i obraźliwymi informacjami o osobie lub grupie ludzi, a także o partii politycznej lub ruchu społecznym.
Co ciekawe, w XIX wieku w krajach zachodnich i Rosji słowo „zniesławienie” miało prawne znaczenie fałszywego wypowiedzenia.
Etymologia słowa „zniesławienie”
Często zdarza się, że nie ma jednomyślnej opinii na temat pochodzenia tokena. To samo stało się ze słowem „zniesławienie”. To jest cała historia. Uważa się, że pochodzi od imienia Pasquino. Naukowcy nie zgadzają się jednak co do ich punktu widzenia. Niektórzy uważają, że szewc o tym imieniu mieszkał w Rzymie w XV wieku i wydawał się bezlitośnie piętnować osoby wyższe za różne grzechy. Według innych, Paskvino był albo karczmarzem, albo fryzjerem. Cóż, inni są pewni, że w czasach starożytnych na jednej z ulic Rzymu umieszczono bezramienną pozostałość rzeźby, która pierwotnie przedstawiała jakąś sławną osobę. Naprzeciwko mieszkał niepozorny nauczyciel - maestro Paskvino, którego uczniowie zobaczyli zewnętrzne podobieństwo popiersia do swojego mentora i nazwał go tak samo.
Na szerokim cokole i w bardzo zatłoczonym miejscu stała rzeźba. Przyczyniło się to do tego, że wkrótce zaczęto do niego przyklejać wszelkiego rodzaju ostre epigramy, karykatury, często wprost plotki lub oszczerstwa, czasem anegdoty, w których krytykowano przedstawicieli Kościoła katolickiego lub rządu. Więc wszystko przyklejone do Paskvino można uznać za zniesławienie. Oto historia.
Wymowa słowa „zniesławienie”
Ten token dostał się na język rosyjski pośrednio - z włoskiego na polski. Oczywiście słowo to zachowało charakterystyczny dla tego języka stres - zawsze na przedostatniej sylabie, podczas gdy w języku niemieckim kładzie się nacisk na tę ostatnią: pasquíll - zniesławienie. Stres jest czasem celowo przenoszony na koniec słowa. Dzieje się tak, gdy celowo chcą nadać temu stwierdzeniu ironiczne znaczenie: „Ponownie wydał kolejne zniesławienie”.
Nasz język jest pełen słów, których nacisk jest mobilny, co często myli obcokrajowców studiujących rosyjski.
Jeśli chodzi o słowo „zniesławienie”, nie miało to na niego wpływu. W odmianie zarówno w liczbie pojedynczej, jak i mnogiej nacisk kładzie się niezmiennie na pierwszą sylabę.
Jest jeszcze jedna cecha wymowy tego słowa - przestarzała forma paszkwilu. Nawiasem mówiąc, po polsku to tak brzmi. A w rosyjskiej literaturze klasycznej XVIII - XIX wieku w tej formie często się ją znajduje.
