Aby zrozumieć, czym różnią się cywilizacje europejskie i wschodnie, wystarczy wysłuchać tego, co w świecie arabskim mówi się o wiecznym temacie - o miłości. Biologicznie, Europejczycy i ludy semickie są jednym gatunkiem - racjonalną osobą, ale mentalnie, psychologicznie, różnice są takie, że nie można ich przezwyciężyć, ale można je łączyć tylko wtedy, gdy oczywiście istnieje taka potrzeba. Ludy wschodnie są wyjątkowo zmysłowe i żyją, że tak powiem, z miłością tu i teraz. Nie rozumieją marzeń europejskich, podobnie jak nie rozumiemy ich wyrafinowanego pragmatyzmu w tej dziedzinie relacji międzyludzkich. Wschodnia mądrość mówi: aby być szczęśliwym w życiu, musisz jeść mięso, jeździć mięsem i z miłością wbijać mięso w mięso. W Europie taki pragmatyczny obraz nie mógł powstać w zasadzie.
„Song of Songs” i wschodnia mądrość z nią
Ta księga Starego Testamentu została stworzona przez Salomona, najmądrzejszego człowieka najmądrzejszego. I sądząc po jego tekstach, tak to jest. „Song of Songs” to wiersz, który tematycznie składa się z dwóch części. W pierwszym umiłowany mówi o swojej ukochanej, aw drugim umiłowany mówi o swoim umiłowanym. Fizyczny temperament obu bohaterów jest niesamowity. Opisują się od stóp do głów, delektując się każdym zakrętem w ciele ukochanej osoby. Spoglądanie w oczy w tej skoncentrowanej mądrości jest całkowicie nieobecne. Opowiada o błogości „zasnąć na ramieniu ukochanego, chowając się lewą ręką, nużąc jego ciało miłością”. To są prawdziwe cytaty. Wschodnia mądrość przedstawiła je Kościołowi, który alegorycznie interpretuje wyrażenia skrzydlate. Ale przekaż tę książkę nieświadomej osobie, powie, że jest to wzniosła erotyka, manifestacja miłości mężczyzny i kobiety opisywanych sztuką najwyższą, ponieważ żadna sztuka nie jest zauważalna za prostotą prezentacji. A Salomon nie dotyka żadnych kryteriów moralnych w swoim genialnym wierszu, ponieważ jego zmysłowa natura wie, jak kochać nie w przyszłości, ale teraz na tym łóżku. Salomon i jego bezrozumni ludzie nie znają innych uczuć w miłości.
Kobieta jest magazynem przyjemności
Arabscy wojownicy za wiarę w raju oczekują niebiańskiego piękna gurii. Orientalna mądrość o kobiecie mówi tylko z tej strony. Nic więc dziwnego, że kobiety, które osiągnęły dojrzałość i opuściły swój świt w wieku 15–28 lat, nie są już zainteresowane arabskimi poetami. Nawet Omar Chajjam poświęca swój entuzjazm „pąkom” róż, na których drży „rosa łez”. I nie bez powodu Bóg w Starym Testamencie nieustannie błogosławi wschodniej kobiecie płodnością. Jeśli przestaje być magazynem przyjemności, musi znaleźć szczęście w innym, w kontynuacji rodzaju swego pana. Poeta wyraża swoje arabskie zrozumienie miłości z niesamowitą tęsknotą: „Nawet z najpiękniejszymi z drogich przyjaciół starajcie się rozstać bez łez i bez udręki. Wszystko minie. Piękno jest ulotne: wymknij się z rąk. Jak to możliwe, że miłość zwycięża czas? Ani semiccy poeci, ani sami semici nie rozumieją tego. Ich pragmatyczny światopogląd sprawia, że doceniają młodzież sto razy silniejszą niż Europejczycy, którzy widzą siebie w swoich marzeniach jako 40-latkowie. Arab widzi siebie dopiero w wieku 20 lat, kiedy „miłość pali się gorąco” i „pozbawia człowieka„ nocy i dnia ”. „Miłość jest bezgrzeszna, czysta, ponieważ jesteś młody” - arabski poeta wyraża ogólną ideę swojego ludu.
„Jak pąki, miłość; jak pąki, ogień ”
Podczas gdy krew płonie i kipi, do tego czasu życie ma sens, - uważa wschodnia mądrość na temat miłości. I zgadza się: kto przed dwudziestką nie zakochał się, jest mało prawdopodobne, aby kiedykolwiek kogoś pokochał. Dlatego nie bez powodu powstają skojarzenia z biblijnym „czasem rozproszenia i czasem zbierania”. Orientalny człowiek postrzega przemijalność czasu jako karę za swoje żarliwe pragnienie życia. I zakochany widzi przede wszystkim przemijalność.
I miłość - bez zdrady!
Dziwne z europejskiego punktu widzenia jest to, że w ich folklorze, w poetyckiej kulturze i w codziennej mądrości nie ma motywów zdrady miłości, tak jakby ten składnik relacji mężczyzny i kobiety nie istniał w naturze. Ale nie ma nic dziwnego, jeśli widzisz miłość jako pochłaniający wszystko młody i świeży płomień, jak pąk róży, który żyje tylko z przeczuciem, że usiądzie na nim trzmiel. I wniosek: starość jest warta mądrości, a młodość godna miłości. Sposób, w jaki potrafią odróżnić starość od młodzieży, jest bardzo trudny do zrozumienia dla Europejczyków.
